.png)
.png)
MUZIEK, Gijsbert Kamer
De Volkskrant
ROTTERDAM - De afgelopen dertig jaar was Fleetwood Mac diverse malen in Nederland, maar een bezetting met zowel de Britse oprichters Mick Fleetwood en John McVie als het Amerikaanse duo Lindsey Buckingham en Stevie Nicks dat de groepssound midden jaren zeventig compleet zou veranderen, stond hier sinds 1980 niet meer op het podium. Van het vijftal dat in 1977 met Rumours een van de best verkochte popalbums ooit uitbracht, was donderdag in een uitverkocht Ahoy alleen Christine McVie er niet bij.
Drummer Fleetwood en bassist McVie spelen al meer dan veertig jaar in Fleetwood Mac, maar hoe sympathiek de aloude bluesrocker Oh Well (1969) ook klonk, het was het enige moment dat het publiek herinnerd werd aan de periode voor de komst van Nicks en Buckingham. Het waren hun liedjes, en enkele van de gewezen toetseniste, die centraal stonden – en dan vooral het nog altijd prachtige werk uit de jaren zeventig, dat nog niets aan relevantie heeft verloren.
Fleetwood Mac was ook niet gekomen om nieuw werk te presenteren, verduidelijkte Buckingham, maar ‘to have fun’. Lol straalde de band zeker uit. Van de spanningen die jarenlang een van de leukste soaps uit de rock ’n’ roll opleverden, was weinig meer te merken. Zangeres Stevie Nicks stond weliswaar veel verder van haar ex Buckingham vandaan dan de slimme montage op de videoschermen suggereerde, maar het was duidelijk dat het stel er weer echt zin in had.
Dreams klonk goed, de hoge toon in Rhiannon haalde Nicks helaas niet meer. Wel zong ze een prachtige Sara en leverde ze met Landslide een van de hoogtepunten. Tussen deze Nicks-liedjes speelde Buckingham in zijn eentje op akoestische gitaar een versie van Big Love die het origineel uit 1987 overtrof.
Deze drie nummers bewezen hoe bijzonder de kwaliteiten van dit duo nog altijd zijn, en het was aardig dat ze elkaar na afloop van Sara toch even omhelsden.
De andere bandleden werden in een bijrol gedrongen. De wat stevigere rockers als Second Hand News en Go Your Own Way klonken goed, maar ook wat gewoner. Het bandgeluid was met drie achtergrondzangeressen ook wat anoniem. De in eenzelfde zwart vestje gestoken Fleetwood en McVie, toch de ritmetandem van het eerste uur, lieten zich hun bijrol als begeleiders welgevallen.
Misschien was dat maar goed ook. Twee sterke blikvangers als een prachtig spelende Buckingham en een Nicks die ook nog twee keer kans zag zich in een andere jurk te hijsen, is genoeg. Die twee hebben het nog altijd samen.
